Hayat devam ediyor. (23 Ekim 2019)

Hayat devam ediyor.

“Talihsiz kaza” olarak adlandırmaya çalıştığım kırık ayağımın alçıya alınmasının 17. Gün

Mesleğim gereği yüzlerce kaza analizi yapmış, bu uğurda kitap yazmış, dersler vermiş biri idim. Ama kendim için bir analiz yapamıyordum. Belki de yapmak istemedim. Bahçe kazası, talihsiz kaza tanımı sanırım işime geldi. Ama Bülent Yaman Hocamın açtığı düzeltici faaliyeti de merak etmiyor değilim.

Ayağımın sancısını bir kenara bırakmış enteresan şeyler düşünmeye başlamıştım. Tekerlekli sandalye ve değneklerin ne kadar çok kıymetli aletler olduğunu itiraf etmek geliyordu içimden. Demek ki hayatımda yeni tanıdığım değerlerde varmış diyordum.

Bir ilki daha yaşıyordum iş hayatımda. Denetlemeler, danışmanlıklar ve randevularımı yerine getirememiş ilk kez arkadaşlarımda affımı dilemiş ve çalışmaları ertelemek zorunda kalmıştım.

Hayatımda her zaman olumlu düşünmeye çaba göstermiştim. Daha kötüsü ne olabilir diye düşünürüm. Kendi kendime sormaya başladım; benim için bu kaza bir fırsat mı acaba, bunu nasıl değerlendire bilirim? Diye.

• Okumaya zamanım olmayan elimin altında bekleyen kitaplarım.
• Çok sevdiğim halde seyretmeye imkân bulamadığım filmler.
• Geçmiş olsun dileklerini evimizi ziyaret ederek bildiren, gerekse telefon ve mesajlarla ileten dostlarımla tekrar kucaklaşmak bir fırsat mı?
• Yıllardır düşünüp de hayata geçiremediğim kaleme alamadığım kazalardan sonraki yaşanmışlıklar. Bir insanın desteğine muhtaç duyulan hikayeler. Engelli olarak devem eden hayatlar. Bunları yaşayamadan vefat eden arkadaşlarım. Geride kalan eş, evlat ve dostlarının yaşadığı zorluklar ve yarım kalan hayalleri vb.

Bunları daha derinlemesine düşünmek ve kaleme alabilmek bir fırsat olabilir miydi?

Niye olmasın. Çünkü; Hayat devam ediyor ve buna da şükrediyorum!

Tüm dostlarıma selam ve sevgilerimle. 23.10.2019